زندگی شکارگاه بزرگی است که در آن افراد منافع خود را در شکار به عرصه ظهور درمی آورند. شکارگاهی که در آن نام ها و نشان ها باقی مانده است تا روایت سیال یک داستان بیان شود . نشان ها و مدال هایی که از پس زمینه شکل می گیرد تا روایت داستانی بی نام پدر  را در شکل اساطیری نشان رستم وسهراب شکل بگیرد . داستان از میان کوههای کردستان می جوشد اما در روایت داستان کرد فارس شده را می بینیم که در این شکار تاریخی قربانی می شود . بی شک هویت و تاریخ کردستان منحصر به یک دست برگه قمار نیست که دست به دست می شود . شکل روایت داستانی همان تکرار روای فارس کرد شده است . نگاهی که از سرزمین کردستان می گوید تکرار همان روایتی است که از سرزمین ترک های نشنین نویسندگان فارس زبان دارند . نگاه سرزمینی در ادبیات ایرانی غلبه فارس زبان است بر دیگر زبان ها و هویت های سرزمینی  که همواره در حاشیه بوده اند .قربانی کردن کرد و هویت کردی برای بیان یک مفهوم آیا شایسته است ؟ اقوام مرز نشین ایرانی همیشه تحت اغماض و سلطه گری نگاه جامعیت فارس زبان بوده اند .

گویی فارس زبان برخاسته از دل مذهب و سنت ناجی مردم مرز نشین بوده است اما برگ برگ تاریخ می گویند قوم کرد وترک همواره مرزهای زیستی را  حفاظت کرده اند . از قومیت کرد در این کتاب نام ها و شخصیت هایی می بینیم که شکل فارسی دارند نه لهجه ای وجود دارد نه شخصیت اقتدار گونه ای که از کردها زبانزد است . جریان سیال یکدست داستان روایت های جاری ناخودآگاه فارسی است .این نوع سبک سیال را نمی توان در مورد قومیت ها بکار برد از هم گسیختگی معنایی را شامل می شود . هویت تاریخی یا آن واقعی که  که بر سرزمین تاریخی غرب ایران در موضوعیت قاضی محمد رفته است یک سلسله حوادث تاریخی و جبر اجتماعی است که ماحصل وقایع آن سالها می باشد . تفسیر امروزی از آن واقعه شکل نمادین می گیرد.

شکارگاه زندگی که در تصویر جلد به همراه لباس نظامی با یک ضربدر سر لباس نظامی جدا شده است از شکار می گوید در شکار رسم است که یک عده منطقه را قروق می کنند و به اشخاص دیگر اجازه ورود برای بیان نمی دهند تا روایت شخصی از شکار بیان شود . رسم زندگی در دنیای شکارچی ها چنین است.

ما برای اتحاد جامعه ایرانی قلم می زنیم یا برای جدایی و برتری نشان دادن یک عده بر عده دیگرمی نویسیم مسئله این است . سرزمین ایران نیاز به اتحاد دارد تا کی چنین نگاهی باید ادامه داشته باشد ؟؟