مجموعه داستان سیاسنبو متشکل از هشت داستان کوتاه است. سیاسنبو، اکوسیاه، علو، سنگ سیاه، کوچه­ ی کرمانشاه، چاقوی دسته­ قرمز و دو رهگذر. با اینکه هرکدام از داستان‌های این مجموعه در سال‌های متفاوتی نوشته شده­اند اما با هم در ارتباطند. به­ گونه­ ای که همزمان با خواندن مجموعه­ای از داستان‌های کوتاه، گویی داستان زندگی یک فرد دنبال می­شود. داستان‌ها در اقلیم جنوب می­گذرد و محور اصلی اکثر آنها فقر و تبعیض اجتماعی است.

صفدری چه قبل و چه بعد از انقلاب از کنار سوژه­ های داستانیش به سادگی نگذشته، با حوصله ما را پای صحبت‌شان نشانده، با مشکلات‌شان آشنایمان کرده و سپس زیر تیغ نقد برده است.

نثر در این مجموعه شاخص است. توصیفات و صحنه­ ها جاندار و پرکشش­اند. نویسنده با وسواس جملات را انتخاب کرده و دیالوگ‌ها در جای درستشان قرار گرفته­ اند.

داستان‌ها به شیوه ­ی رئالیستی روایت شده و باتوجه به سال نگارش هر اثر، حال­وهوای همان سال‌ها را در داستان می­یابیم. از این مجموعه نگارش داستان علو مربوط به قبل از انقلاب است و با وجود اینکه نسبت به سایر داستانها با ملاحظات بیشتری همراه بوده اما اجازه­ ی چاپ نگرفته است.

داستان سیاسنبو و اکو سیاه در سال 58 نوشته شده ­اند و قانون کاپیتولاسیون را به نقد ­کشیده‌اند. صفدری در این دو داستان نشان داده چطور وضع قانون کاپیتولاسیون علاوه بر نقض حقوق ملت ایران، کرامت انسانی آنها را زیر سوال برده و تا حد حیوان تنزلشان داده است.

داستان اول با نام سیاسنبو، خطاب به حسن روایت شده است. پدر حسن در دریا غرق شده و عمویش توسط انگلیسی­ها به آتش کشیده شده و ناپدریش، اکوسیاه را انگلیسی­ها زنده به گور کرده ­اند. در داستان چاقوی دسته قرمز کسی که بعد از انقلاب در جبهه پایش ترکش خورده همان حسن است. حسن نسبت به رفتار اسماعیل انتقاد دارد. با اینکه او را از بچگی می­شناخته و می­داند که اسماعیل مهربان و از خود گذشته است اما نوع نگاه او به مذهب و وطن و انسانیت را نمی­پسندد و با او همسو نیست.

در سنگ سیاه کاری که فقر با آدم‌ها می­کند بهتر دیده می­شود. مردی که در جوانی برای کار به کویت می­رود به امید اینکه در کاری به استادی برسد و به شهرش برگردد اما در غربت نمی­تواند بر یک کار بماند. سالها پی هم می­ آیند و او هر سال پیِ کاری است.

در داستان‌هایی که بعد از انقلاب نوشته شده دو موضوع به چشم می­خورد. اول فقر که باعث مهاجرت می­شود، و دوم جنگ و تبعات آن. نویسنده به ارزش‌های جدیدی که بین مردم دودستگی ایجاد کرده نقد دارد و این ارزش‌ها را شعاری می­داند.

بنیان دو داستان دو رهگذر و سنگ سیاه بر انتظار است. در دو رهگذر پیرمرد در جستجوی کسی است که پسر شهیدش را بشناسد و بتواند مادر داغدیده­ ی شهید را آرام کند. اما انتظارش به نتیجه نمی­­رسد. و یا مادری که چشم انتظار فرزند مفقودالاثرش است و نشانه­ ای نمی ­یابد. در داستان سنگ سیاه مرد منتظر تحولی در زندگیش است ولی ثمره­ ی زندگیش از دست می­رود و تحولی نمی­بیند. انتظار اینکه تحولی در زندگیش رخ دهد تا پایان داستان او را از بازگشت به ولایت باز می­دارد. پایان هر دو داستان بر پذیرش تقدیر رقم می­خورد. گویی شخصیت‌های داستان چاره­ای جز پذیرش تقدیر ندارند.