نویسنده در حقیقت با چالش کشیدن عناصر سنتی داستان مانند شخصیت پردازی، حادثه، زاویه دید، طرح،پیرنگ،…همه تلاش خود را برای” ارائه روایتی از روند روایتگری” قرار می دهد و تعهد نوشتار عمده ترین مسئله نویسنده قرار می گیرد.
آدم‌های «مردی در تبعید ابدی» چهره ندارند. حتی تا این حد که ما نمی‌فهمیم زشت هستند یا زیبا. اما همین آدم‌های بی‌چهره، تا دلتان بخواهد شخصیت دارند. آن‌قدر که اگر چند ماه بعد یکی از آنها را در خیابان ببینید (هرچند که به جبر تاریخ محال است!) و چند جمله با آنها صحبت کنید، حتماً چیزی در ذهنتان تکان می‌خورد و آخرسر به او می‌گویید: «من شما را یک جایی ندیده بودم؟»
ما را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید
